अंत' आणि 'एकांत' ह्यापैकी माणूस एकांतालाच जास्त घाबरतो.

सगळा दिवस फक्त ह्यात घालवला की नाही करायचा विचार ..
नाही व्हायच भावनिक , रडायच तर नाहीच नाही ..
कस होत की आपण जी गोष्ट टाळु पाहतो ,
' विसरु पाहतो'  असं तर  नाही म्हणता येणार
पण सहसा आठवु नये अस वाटणाऱ्या गोष्टींच भुत पिच्छा सोडत नाही.
आणि आता तसच झाल सुद्धा दिवसभर स्वत:ला दुसर्या विचारांमध्ये खेळवल.
पण दिवस संपला रात्र झाली..आणि एकटा भकास खोलीत असताना
नाही थांबवु शकलो त्या आठवणींच्या विचारांपासुन .
त्या आठवणी खरतर बऱ्या पैकी सुंदर आहेत ,
दुःख एवढंच की त्या संपलेल्या आहेत आणि इतक्या संपल्यात की
त्या आठवणींचा सगळा विचका झालाय , चिखल झालाय ..
त्या आठवणी मध्ये आता रमता येत नाही ..
कारण कुठतरी  काळजात धस्स होत ..दुखत खूप..

खरतर त्याबद्दल लिहावसं वाटत बऱ्याचदा पण कुणी वाचु नये असही वाटतं.
कारण हे फार जास्त पर्सनल आहे. मग का लिहतोय? ..माहित नाही ..
नाईलाज कदाचित किंवा मग उपाय कदाचित .. सहानभुती साठी का?
नाही मुळीच नाही ..कुठलाच आधार त्या पोकळीला भरुन नाही काढू शकत..
कधीच नाही भरु शकत.
सहसा काय होत की एवढा १७ वर्षाचा सहवास भेटल्या नंतरही
आता आठवणीत जास्त करुन त्याच त्रासदायक गोष्टी ज्या
 नको व्हायला हव्या होत्या  किंवा टाळता आल्या असत्या
 त्याच पुन्हा पुन्हा अधोरेखित होत राहतात.
शेवटच्या काही दिवसांमध्ये आमचा झालेला कलह ..
खरतर ऐन १७  १८ व्या ज्या फेझ मधुन मी जात होतो ..
स्वतःचच खरं करन ..विद्रोह करन ( घरापुरताच) ..जो प्रत्येकाचा आयुष्यात
तारुण्याच्या सुरवातीला येतोच. पण आता राहुन राहुन वाटत किती मुर्ख असतो आपण
,वेळ निघुन गेल्या नंतर शहाणे होतो.


Most of the time people ask me.Why i m so weird? Why do i like being philosophical?And why do i make them emotional about stuffs.What is reason behind my guilts, reason behind my excuses.My explanations about each and every tiny things.One of my ideal thinks that "Philosophy is work of weak people" Idont know why he think so.but I think according to him.things must have been said,done,performed, experienced but not just thinked.
Thinking and specially thinking without outcomes is really a waste..And i do agree with him.
I remember one incident when i was a small kid.During summer vacation with my father i was going to our farm.We were walking on that dusty road enjoying, singing in between old songs.We were discussing in between on various issues.And all of sudden I came with a question,"Papa,what after we die?What happens to us?ls there any sort of after life or something like that.Ofcorce question was quite dangerous and unexpected for my father.A 12year old son asking his barely literate, common normal man and strict but loving father about the secret of life.He slowed down while walking and came little closer to me.He said,"beta,i really dont know.What is there after.there are many things that cannot be answered. but one day we ll get them.THE ANSWERS."He told me a secret which he thought was secret in between both of us."Everything is here in this world present nearby us.We have to just look for it.And if we couldn't find out.Never get panic.Thing we are looking for is still there somewhere..."
On closure of that discussion i took one promise from him,"pa whoever in either of us dies first,if there is afterlife..he must have to come and meet the alive one."then he was kind of uncomfortable and was looking outraged too.he said," definitely! i ll come and i ll tell you."
For the matter of fact after all this days i still look for signs.I knew if he is there anywhere..He is trying to answer.I
wish him happy birthday !



आठवणींची साथ असली
तरी ती अपुरीच पडते.
आशीर्वादाचा हात असला 
तरी तो अदृश्यच असतो.
अस पिल्लाला एकट सोडून 
कुणी जात का बाबा?
तुमच्याशिवाय जगणं मला 
अवघड वाटत बाबा .......

जाताना जराशी हितगुज 
तर करायला हवी होतीत .
रडलो असतो ना मग मी 
तुमच्यापाशी मनभरून.
तुमच्याशिवाय आता रडायला 
खान्दा सुद्धा नाही बाबा .
तुमच्याशिवाय जगणं मला 
अवघड वाटत बाबा .......

नियतीला मन च नाही 
ठीक आहे मान्य ,
पण तुम्ही नियतीशी 
झगडायला हव होतत.
प्रेम होत ना तुमच माझ्यावर 
अन माझही तुमच्यावर.
मग तुम्ही थोड आणखी 
थांबायला हव होतंत बाबा.
तुमच्याशिवाय जगणं मला 
अवघड वाटत बाबा .......

शब्द हे शब्द ना...

एखाद्या कवीला , लेखकाला सर्वात जास्त विचारण्यात येणारा प्रश्न असतो ,
"तुम्हाला हे कसं काय सुचत रावं? कुठून येतात हे विचार ? कुठून येतात हे शब्द? "
खर सांगायच तर स्वतःला लिहणार्याला सुद्धा स्पष्ट माहित नसतच एखाद्या विचाराच
मुळ उगमस्थान .. सभोवताली एवढं सगळ घडत असतं की ते सगळ संवेदनशील
मनाच्या वहीवर आपोआप टिपल्या जात असतं .आणि मग एखाद्या क्षणाला जो
क्षण खरतर निर्माण करता येत नाही ..त्याची वाट पहावी लागते .. दुध जस उतु जात ना
फसफसंत किंवा मग बादली भरते पाण्याची पुर्ण तसंच काहीस होत मनात सुद्धा..
आणि मग तो क्षण येतो.
ही माझी  कविता ह्याच प्रश्नाचा शोध घेता घेता सुचलीय..




शब्द हे शब्द ना
दिवसभर
माझ्या मनाशी
खेळत असतात ....
कधी एवढा पिंगा घालतात
नुसते नाचतात ,
उरावरच बसतात.
अन कधी माझ्याच
नजरेशी लपंडाव खेळतात.
हे शब्द हे शब्द ना
दिवसभर
माझ्या मनाशी
खेळत असतात ....
मग मध्य रात्रीला
काय होत की अचानक
जाग येते अन
उठून मी पाहतो तर
काय ??
सगळे तेच शब्द
नाचून नाचून
थकलेले भागलेले,
अन लपून छपुन
कंटाळलेले शब्द.
माझ्या मनाच्या
दुलई वरती येउन पडतात..
हे शब्द हे शब्द ना
दिवसभर
माझ्या मनाशी
खेळत असतात ....
कस काय ते माहीत नाही पण
मला मग त्यांची खूप
दया यायला लागते.
दिवसभर मला त्यांनी दिलेला
त्रास त्याचा मला
विसर पडायला होते.
मग मी बाळाला आईने
कडेवरती घ्यावं
तस प्रत्येक शब्दाला
कोऱ्या कागदावर
उतरवतो.
आणि ते खुदू खुदु
हसायला लागतात,
ताला सुरात पुन्हा
नाचायला लागतात.
कधी कधी यालाच
काही लोकं मग
कविता अस हि म्हणतात.
हे शब्द हे शब्द ना
दिवसभर
माझ्या मनाशी
खेळत असतात ....
~~
रोशन 

मनाचा मनाला स्पर्श देऊन पाहू..

मला कविता,गाणी ,त्या सर्व प्रकारच्या गोष्टी ज्यामध्ये भावनेची गुंतागुत असते त्या आवडतात..
त्यात एकप्रकारचा नाद असतो ..Rhythm असतो ...आयुष्य असंच ताला सुरात चालत रहाव
अशी माझी इच्छा आहे.
ह्या ब्लॉगच तस पाहिल तर उद्दीष्ट , ध्येय वगैरे काही नाही .
निव्वळ निखळ आनंद वाटणं आणि स्वतः अनुभवणं एवढाच काय तो प्रयत्न .
आणि ही ब्लॉगर होण्याची संकल्पना मला जाम आवडलीय ..
माझा सर्वात मोठा दुर्गण म्हणजे मी एक अस्थिर , चलबिचल रसिक आहे .
कुठलीही अशी गोष्ट , ओळ , कविता , गाण , चित्रपट , पुस्तक , बातमी अगदी काहीही असु देत,
जर ते सुंदर असेल ..मनाला स्पर्श करणार असेल तर मला थांबवत नाही .
पटकन कुणाला तरी ते सांगाव , कुणाला तरी ऐकवाव , सगळ्यांना त्याचा आस्वाद घेता यावा
 अशी माझी ईच्छा असते .
ह्या ब्लॉग च्या रुपात ती पुर्ण होईल अस जाणवतय..


   
          

            - रोशन वानखडे